ژلیکو باید در جنگل و در قرارگاه پارتیزان ها که پدرش فرمانده ی آن است، بماند. او باید منتظر پایان جنگ باشد تا مادرش که پرستار یک بیمارستان صحرایی است برگردد. یکی از روزهایی که ژلیکو لا به لای درخت ها و درختچه های جنگل مشغول بازی است، قرارگاه توسط دشمن بمباران می شود.
از ترس چشم‌هایم را بستم، وقتی چشم‌هایم را باز کردم، چی می‌دیدم؟! خواب بودم یا بیدار؟ نه، خواب نمی‌دیدم. روبه‌رویم کوچولوی زیبایی با پاهای قشنگ، پوست زرد و خال‌مخالی ایستاده بود و به من زل زده بود. بینی کوچک نوک‌سیاهش را بالا کشید و سرش را با دلخوری چرخاند. چشمان درشت و خیس و ترس‌خورده‌اش خیره شده به چشم‌های من. بله، یک شوکای کوچک درست مثل همان عکسی که توی کتاب دیده بودم. مدتی طولانی چشم‌در‌چشم ماندیم و دنیای دوروبرمان را از یاد برده بودیم.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
